Ruhların Makamı
Ebû Bekir Razi’den şöyle sordular:
-Ruhlar, dünyadan gidince ne olur?
Şöyle cevap verdi:
-Sekiz yere varır.Biri şudur:Resûl(S.A.V) Hazretleri ile Peygaberlerin ve Mürsellerin canı, Adin Cenetindedir.İkincisi Ulemâ’nın ve Evliyâ’nın canları, Firdevs Çennetine varır.Üçüncüsü Said’lerin canı İlliyin makamına varır.Dördüncüsü, şehitlerin canıdır ki, Cenette kuşlar gibi uçar, durur, ondan sonra gelirler.Arş’ın altında boşluğa asılmış duran altın kandillere konarlar, orada dururlar.Beşincisi, günahı olan mü’minlerin canıdır ki havada asılmış gibi dururlar ve Kıyamet’e kadar öyle kalırlar.Altıncısı, mü’minlerin çocuklarının canlarıdır ki, Cennette miskten bir dağ vardır, orada dururlar.Yedincisi, münafıkların canıdır ki, kabirde tenleriyle birlikte azap içindedirler.Sekizincisi, kâfirlerin canıdır ki vücutlarıyla birlikte Siccinsi Cehennemi’ne iletilirler ve orada azap görürler.Kâfirlerin vücutları Cehennem’de demek cismi kabirde canı Cehennem’de demektir.Nitekim mü’minlerin vücudu kabirdedir amma, canları nur ile parlamaktadır, fakat o nur cisimlerine ulaşıktır.
Bir mü’mini toprak altına gömdükleri zaman Hak Teâlâ Hazretleri ona:
-Ey benim kulum, seni yalnız bırakıp gittiler, korkma, ben seninle birlikteyim.Sen de benimle berabersin! Diye buyurdu.
Resûlâllah(S.A.V) Hazretleri dedi ki:
-Bir kul tevbe ettiği zaman ona ölüm erişse Hak Teâlâ Hazretleri meleklerine:
-Varın, benim kulumun başının ucunda durun ve benim rahmetimden onun üstüne saçın ve mağfiret döşeyin.Başımın altında rahmet yastığı onun ve alnında mağfiret, başı ucunda kerâmet tacı olsun.Ölümünü günahına kefaret kılın.Ben ona rahmet ettim, siz şahit olun! Diye buyurur.
-Bir kişi hasta olduğu zaman Cennette, yahut Cehennemde yerini görmeyince olamaz.Şehit olmak isteyen sadık gönül, isterse, Hak Teâlâ Hazretleri ona şehitler mertebesini verir.Gerek kâfir elinde olsun, gerekse kendi evinde olsun şehit olur.Çünkü onun dileği şehit olmaktır.
Bir kişinin ölümünde, onun kefeni olmasa Hak Teâlâ Hazretleri:
-Varın,(Cennetten) Uçmak’tan bir kefen alın, o kişiye sarın ve onu Kâfûr, Zencefil ve Şelsebil suyu ile yıkayın!diye buyurur.
Zühretür Riyaz’da nakledilmiştir ki:Bir kişi gurbet diyarına düşse ve ölüm halinde gelse Hak Teâlâ Hazretleri:
-Ey benim meleklerim!Bu kişi gariptir ve konuktur, oğlancıklarını, ehlini, anasını, babasını gurbetlerde bıraktı.Şimdi hasta oldu, kimsesi yoktur.Ne soranı var, ne gelip göreni!Eğer ölürse bir kimsesi yoktur ki onun üzerine ağlasın!dedi.Bundan sonra Allahü Teâlâ, meleklerin birisini ve o kimsenin babası suretile, birisini anası suretine ve birisi oğlancıklarının suretine koyar ve onlar da gelir, o garibin başı ucunda dururlar.O garipceğiz gözlerini açıp, anası, babası ve çocuklarını, bütün ev halkını başı ucuna gelmiş görünce gönlü hoş olur ve canı ferah ve sevinç ile çıkar.
Hak Teâlâ meleklerine:
-O garibin cenazesini de götürün.Ardından birlikte varın, namazını birlikte kılın ve kabrinin üzerine oturarak tâa…Kıyamet’e kadar o garibe dua edin!der.Sonra o garibe bir ferişteh(melek) gönderir, o ferişteh o garibe der ki:
-Hak Teâlâ sana, ey benim kulum!diye buyuruyor.Korkma, sen dünyada iken ve ananın, babanın elinde iken küçük bir çocuktun ve benim konuğum idin.Ergin olduğun zaman yine benim konuğumdun.Uçmakta olsan Rıdvan’ın konuğusun, fakat aslında yine benim konuğumsun.Dostlarından ırak düştün, kerametim ile sana ikram eylerim.
O garip kişi o kerametleri gördüğü zaman:
-Yarabbi, der, ne olaydı da benim kavmim bunları bilseydi.Ey benim Rabbim, beni yarlıgadığını öğrenselerdi.